Het is moeilijk om een blog bij te houden op een reis als deze. Of je hebt geen tijd, of je hebt geen internet en is dat internet er wel dan moet het vaak nog aangefietst worden!
Gisteren ijverig emailtjes getypt naar huis, werk en vrienden maar als ik nu bij verzonden emails kijk staat er niets! Aaaargh!
Ondertussen ben ik al weer in land nummero 3!
Na Sa Pa zijn we met de bus vertrokken naar China. Lange rit, veel bochten, lang leve de primatour! Enorm staan zweten bij de grensovergang: van de hitte, met mijn paspoort was gelukkig niets mis. Wel was de douanebeambte behoorlijk geinteresseerd in mijn blonde haren!
Aan de andere kant van de grens was het gelijk een andere wereld! Veel zooi, stank en onvriendelijke mensen... Erg vreemd. De rest van de dag in de bus gezeten op weg naar Shilling. Een rare, haast dode stad. Er werken veel mensen maar die gaan 's avonds allemaal lekker naar huis, in andere steden en dorpjes. Het leek wel een beetje een spookstad. Gelukkig verbleven we daar maar een nacht! De volgende ochtend naar het Stenen Woud gereden, wat een erg mooi natuurpark is. Er staan een boel grote, afgesleten rotsen. Vanuit de hoogte is het net een bos!
's Middags vertrokken naar Kunming, een vrij grote stad. Ik meen de 12e stad van China oid. Veel winkels, kappers met kinky kapsels, puppys die vanuit een kartonnen doos onder het viaduct worden verkocht en ongelooflijk vieze zoete pompoensoep, grinnik.
's Ochtends om half zes (!!) opgestaan omdat ik graag de oudere mensjes Tai Chi in het park wilde zien doen. Iets te vroeg want het was nog donker! Een paar mensen zien oefenen met zwaarden, nog meegedaan met een mevrouw in pyama. Veel bejaarden liepen hun rondje achteruit en ik heb nog vriendjes gemaakt met een eend. Kortom: veel te vroeg maar wel geinig!
Die middag doorgereden naar de volgende Chinese stad/dorp: Jinghong. Nog steeds een stad maar een stuk aangenamer dan Kunming. Meer een soort Utrecht, het is wel een stad maar het voelt als een dorp. Van cafe MeiMei ons stamcafe gemaakt, lekker eten en een boel backpackers, die vaak maar al te blij zijn dat ze even Nederlands kunnen praten. Nog een dag een mountainbike gehuurd en het platteland onveilig gemaakt. Onduidelijke kaart en leuke achteraf weggetjes dus heel wat kilometers afgelegd in de brandende zon. Na afloop hebben we onszelf getrakteerd op een blinde massage: gemasseerd worden door een blind persoon. Doordat zij hun zicht missen, voelen ze beter! Mijn vrouwtje was overigens niet blind maar liep wel met een enorme bochel. De blinde jongens stoten regelmatig hun knieen aan de tafel of de kruk wat voor hilariteit zorgde bij ons maar gelukkig ook bij de masseurs zelf!
Ons flitsbezoek aan China zat er al weer op (toch? of vergeet ik nu weer dingen...)en we hebben een hele dag in de bus gezeten in de richting van Laos. Weer in de brandende zon gestaan bij de grensovergang. Bureaucratie op en top en de mannetjes achter de desk hadden niet bepaald verstand van efficientie. Even tot honderd tellen en denken aan Bonaire: poco poco!
Na de grens doorgereden naar Luang Nam Tha waar we verbleven in een heerlijk guesthouse. Zag er mooi uit, met een tuin vol bananenbomen, palmen en schommelstoelen. Even een rustmomentje ingelast en lekker met een boek en muziekje op de veranda gezeten. Er was nog van alles te zien geloof ik maar daar had ik even geen zin in! Doe mij maar verse ananassap en loempia's!
Van Luang Nam Tha naar Luang Prabang gereden over voornamelijk onverharde wegen. Nog maar 10% van het wegennet in Laos is geasfalteerd en geloof me: van 07.00-17.00 in een bus zitten die niets anders doet dan door gaten rijden en haarspeltbochten maakt is GEEN pretje! Mijn hoofd zwiept de hele tijd heen en weer! Uitgevonden dat het liggend toch het beste ging en gelukkig is daar ruimte genoeg voor: we hebben een grote bus voor 12 personen.
Onderweg regelmatig gestopt bij kleine primitieve dorpjes en ik heb voor het eerst in mijn leven een bergmarmot gezien! Tof, want ik had vroeger een bergmarmotknuffel! Geplast in de jungle, een avontuur op zich! Waarom prikt die plant en hoe lang duurt het voor die grote rode mier over mijn voet loopt???
's Avonds aangekomen in Luang Prabang, weer een heerlijk hotel. De vaart gaat een beetje uit de reis, vanaf nu zijn we bijna overal 2 nachten. Fijn want hoewel mijn hoofd het allemaal prima bij kan houden, loopt mijn lichaam af en toe een beetje achter. Maar ik gun het geen rust want ik wil alles zien en meemaken. Rusten doe ik hierna wel weer... (Als de revalidatiearts dit leest krijg ik vast op mijn kop, haha)
In Luang Prabang hebben we twee vrij dagen: de eerste dag de stad bezocht: een flinke berg met boedha beelden beklommen met uitzicht over de Mekong, tempel bezocht, Paleis bezocht, in de stromende regen onder een regenpijp gestaan (ik doe bijna alles in weddenschappen, haha), nog een tempel bezocht, massage gehad (ooh de avond er voor ook trouwens... we noemen het maar vergelijkend waren onderzoek) en gegeten aan de Mekong. Afrekenen in Kippen. Na de Dong, Yuan is het nu de beurt aan de Kip. Ongelooflijk onduidelijk briefjes!
Vandaag was het tijd voor avontuur: met twee andere reisgenoten een tourtje geboekt: op de mountainbike door dorpjes en het platteland, naar een olifantenopvang, weer fietsen, met een longtailboot naar watervallen, zwemmen, weer met de boot, en weer 20 kilometer terug op de mountainbike. Is al zwaar als het leest, dat klopt. Stel je nu ook eens voor dat het sinds 's morgens vroeg enorm regent! Gelukkig blijft het warm en wat is mountainbiken zonder modder?? De gids kon ons niet bijhouden (hoe sneu is dat??) en is op een gegeven moment een berg opgelopen ipv gefietst.
Op de olifant was het fantastisch! Een stuk door de jungle 'gereden'. Alleen werd hij op een gegeven moment boos op een andere olifant, ging enorm lopen toeteren en grommen, nogal dreigend. Ineens besefte ik dat ik eigenlijk iets enorm gevaarlijks aan het doen was! (Altijd fijn dat soort gedachten achteraf).
Fietsen was op een gegeven moment wel zwaar, na elke bocht dat ik: zijn we er al? Morgen weer een hele dag in een wiebelende bus dus genoeg tijd om uit te rusten.
Nu eerst weer even een massage (what else?) en uit eten.
Misschien dat ik morgenochtend weer om 6 uur op sta om de bedeltocht van de monniken te bekijken maar dat ligt er een beetje aan hoe ik me voel... Brak waarschijnlijk!
Zo, iedereen weer bijgepraat... eens kijken hoe lang ik nu internetloos zal zijn! Begin nu een beetje in paniek te raken dat ik nog maar een week te gaan heb :(
Geen opmerkingen:
Een reactie posten